Zadaniami Starosty jest:
-
Pomoc finansowa na remont, adaptację lub wyposażenie lokalu
Starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta udziela na wniosek repatrianta, który przybył do Rzeczypospolitej Polskiej z terytorium obecnych Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżanu, Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kirgiskiej, Republiki Tadżykistanu, Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej, w drodze decyzji, pomocy finansowej ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych i udokumentowanych przez repatrianta kosztów związanych z remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej. Maksymalna wysokość pomocy to 6000 zł na repatrianta i każdego członka najbliższej rodziny repatrianta. Kwota ta co roku podlega waloryzacji.
Repatriant składa wniosek o przyznanie pomocy finansowej ze środków budżetu państwa na częściowe pokrycie poniesionych, udokumentowanych przez repatrianta kosztów związanych z remontem, adaptacją lub wyposażeniem lokalu mieszkalnego w miejscu osiedlenia się w Rzeczypospolitej Polskiej do starosty w terminie dwóch lat od dnia nabycia obywatelstwa polskiego.
-
Aktywizacja zawodowa repatriantów
Zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o repatriacji repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić aktywizację zawodową. Może się to odbyć poprzez:
- zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;
- zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na: utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie repatrianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.
Za koszty podnoszenia kwalifikacji zawodowych uznaje się opłaty za naukę oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.
Zwrot kosztów poniesionych na aktywizację zawodową może być dokonany w okresie nie dłuższym niż 5 lat od nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego. Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów między pracodawcą a starostą.
Zwrot części kosztów poniesionych na aktywizację zawodową przez repatrianta następuje na podstawie umowy zawartej między repatriantem a starostą. Wysokość zwracanej kwoty stanowi połowę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy.
Starosta może dokonywać zwrotu części poniesionych przez pracodawcę kosztów wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta, a także części kosztów poniesionych na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące. Zwrotu dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy. Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.
Podstawą zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę są umowy między pracodawcą a starostą.
Można stosować jedną lub kilka wymienionych form aktywizacji zawodowej, jednak łączna kwota związanych z tym wydatków nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów.
